Przyjaciel?

N/A: Jak to znajoma powiedziała: nie jest to moje najlepsze opowiadanie. I tak je jednak wstawię, bo gdybym tego nie zrobiła wena by się na mnie obraziła. Swoją drogą, strasznie dużo notek wstawiłam w tym miesiącu [który tak na marginesie strasznie mi się dłuży]. Tak czy siak, w drodze macie jeszcze jednego mieszanego one-shota. No i takie pytanie: Jaki paring chcecie przeczytać? Może być z anime i jakiegoś zespołu [niekoniecznie j-rockowego, może być np. z Placebo, Guns N'Roses, a nawet One Direction xD]. Pomysły pisać w komentarzach :3 I tak, córciu moja, pamiętam, że mam Ci napisać GrimmUlu ;)
Paring: Kifumi [BORN] x Zero [ex. D'espairsRay, The Micro Head 4N's]

  Zero nie jest szczęśliwy.
  Od dawna.
  Widzę to w jego oczach, na jego twarzy. Wszystko robi jakby od niechcenia. Reszta mówi, że jest po prostu cichy, tajemniczy wręcz, że nie lubi dużo rozmawiać. Rozumiem go - bo po co mówić cokolwiek, jeżeli nie ma do kogo?  Z początku myślałem, że oni tylko tak mówią, dla świętego spokoju. Teraz wiem, że się myliłem. Czy tylko ja widzę ten smutek w jego oczach, gdy spotykamy się raz na miesiąc?
  A przecież nie należymy do jednego zespołu, nie przebywamy ze sobą codziennie co najmniej sześciu godzin na próbach.
  Kiedyś kochałem patrzeć w jego oczy - mógłbym w nich utonąć. W tych pięknych, czekoladowych tęczówkach było zawarte całe moje szczęście. Kiedyś. Teraz boję się w nie spojrzeć na dłużej niż kilka sekund, bo wiem, co wtedy zobaczę. Smutek, który raniąc jego rani również mnie. Wiem, że cierpi. Ale co się wydarzyło? Dlaczego o tym nie wiem? Dlaczego mi nie powiedział? Przecież jesteśmy przyjaciółmi... prawda? A może to już minęło? Te wszystkie spędzone razem lata już nic dla niego nie znaczą? I dlatego jest taki smutny? Nie chce mnie zranić, bo wie, że zrywając ze mną kontakt zerwie również tę nić, łączącą mój umysł z tym światem?... Nie.
  Zero zawsze był egoistą.
  Więc coś musiało się stać. Coś, o czym nie wiem, bo nie chce mi powiedzieć. Dusi to w sobie. Nie ufa mi, choć znamy się od podstawówki, o ile nie dłużej.  I podobno jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. A przyjaciele przecież o wszystkim sobie mówią.
  Zero się zmienił.
  Kiedyś był otwarty. Uśmiechał się często. Był po prostu optymistycznie nastawiony do wszystkiego. Dobrze się uczył, miał dużo znajomych... I ani jednego powodu do zmartwień. Albo tak mi się tylko zdawało. Za każdym razem mógł po prostu przybierać maski, dające złudne wrażenie szczęścia.
  Patrząc na to w ten sposób to całkiem możliwe. Tak na prawdę nic o nim nie wiedziałem. Nigdy nie dopuścił do tego, bym poznał więcej niż jego imię, wiek, klasę i to, czy dobrze się uczy. Nie zdradził mi nawet ulicy, na której mieszkał, ani imion rodziców, których mógł nawet nie mieć. Zawsze cierpliwie wysłuchiwał moich problemów, doradzał mi, i ani razu się nie upominał o siebie.
  Więc może to ja byłem egoistą, a nie Zero? 
  I to ja jestem powodem jego smutku? Zamyślenia? Nigdy go nie słuchałem. Zawsze był taki wesoły, że nikt nie pomyślałby, że w przyszłości stanie się pesymistą. Że ma jakieś problemy. Ja też bym nie pomyślał. Ja, Kifumi, jego rzekomy najlepszy przyjaciel nie zauważyłem jego smutku.
  Jestem beznadziejnym przyjacielem. Muszę z nim porozmawiać. Przeprosić go. Nie oczekuję jednak, że mi wybaczy. Bo nie zasługuję na jego przyjaźń.
  Zero nigdy nie był szczęśliwy.
  I nigdy nie będzie.
  Bo jestem jego ,,przyjacielem".
  Bo go kocham.