Z pamiętnika Atsuyi

N/A: Taki one-shot, żeby w oczekiwaniu na kolejne części Second Side of Life i I will be here forever wam się nie nudziło. Wygrzebany ze sterty kartek na moim biurku.  Krótki bo krótki, żadna nowość, nie? x'D Co do postaci: tytułowy Atsuya został wymyślony przeze mnie i do mnie też należy [buahaha, nie oddam~], natomiast jego brat, Katsuyoshi, należy do Barieal [ i teraz jebnę reklamę: zapraszam na jej bloga: http://heroine-in-my-sekai.blogspot.com/ ]. W domyśle obie postacie to demony, jednak tutaj pozwoliłam sobie z jednego zrobić wampira, z drugiego człowieka. Umm... Jeszcze takie małe ostrzeżenie: tekst jest dość depresyjny.

  Nii-chan jest wampirem. Mój ukochany brat i mąż zarazem. Minęło już dwadzieścia dni i dwadzieścia jeden nocy. Każda godzina, sekunda, była dla mnie męczarnią. Gwałcił, bił, torturował. Tylko czasem te czynności były przez niego przeplatane krótkimi pocałunkami, w których nie dało się wyczuć choć krzty delikatności. Zmienił się. Nie tyle co z wyglądu, ile z zachowania. Teraz kierują nim jedynie żądza krwi i chęć zaspokojenia się. Nie obchodzą go moje uczucia, traktuje mnie jak zabawkę. Ale co z tego? Co z tego, jeżeli mogę być przy nim? Trudno, że to boli. Nie wiem, ile jeszcze wytrzymam. Coraz częściej o tym myślę. O końcu. O śmierci. O zakończeniu swojej nic nie znaczącej egzystencji. O samobójstwie. Jakkolwiek by tego nie nazwać, to i tak to samo. Nie obchodzę go. Dla niego jestem zwykłą męską dziwką. Nic nie znaczącą dla społeczeństwa. Chcę krzyczeć. Uwolnić wszystkie uczucia, które targają mną od tylu dni. Boję się go, a jednocześnie kocham. Kocham nad życie. A on? Już nie. Już... albo nigdy mnie nie kochał. Nie zniósłbym tego. Ledwo daję sobie radę z obecną sytuacją.
  Wchodzi do pokoju. Nasze spojrzenia się spotykają. Jego - przepełnione żądzą. I moje - wystraszone. Uśmiecha się. Podchodzi. Wiem co się stanie. Chwila bólu coraz bliżej. Przyjdzie nieunikniona. Jak zawsze. ,,Braciszku" - szepcze. Inaczej niż zwykle, ale jednocześnie tak samo. Zaczyna. Jak zwykle. Łapie mnie za rękę i rzuca brutalnie na łóżko. Chce mnie związać. Wszelkie próby wyswobodzenia się są tłumione agresją. Ignoruję ból i jakoś udaje mi się na nim usiąść. Jego wzrok. Zaskoczony. Zdenerwowany. Zdezorientowany. Skuwam go. Mówię mu, co myślę. Co mnie boli. Co mnie niszczy.  Że już nie wytrzymuję. Sięgam do szuflady.
,,Tego chciałeś, nii-chan?" - pytam cicho, nieco zachrypniętym głosem. Zdarte od krzyku gardło zaczyna mnie boleć. Nie czekam na jego odpowiedź.  Pewnie i tak nie nadejdzie. Bo go nie obchodzę. Jeden szybki ruch. Zakończy wszystko. Całe moje życie. Jeden błąd, jakim były moje narodziny. Nie powinienem istnieć. Nigdy.
  ,,Nii-chan!" - krzyczy. W jego oczach pojawiają się łzy. Spływają po jego bladych policzkach. Zrywa kajdany. Nie sprawia mu to żadnej trudności.  Wytrąca mi nóż z ręki i... przytula mnie. Dawno tego nie robił. ,,Gomenasai" - szepcze jak mantrę. Obejmuje mnie mocno, niemalże odbierając dech w piersiach.  Głaszcze mnie. Delikatnie. Niczym nowo odkryty skarb. [skarbów się raczej nie głaszcze, ale chodzi o coś nowo odkrytego, zdobytego itp. - dop.aut.] Jakby się bał. Bał, że zaraz się rozpadnę. W jego ramionach. Zimnych, silnych ramionach.  ,,Już nie będę" - obiecuje. Nie wiem, czy mu wierzyć. Ufać. Po tym, co mi zrobił. Co mi po słowach. Nic nie znaczących. Których w każdej chwili może się wyrzec.  Nie mam jednak nic do stracenia. Zaryzykuję. Zaufam. Wtulam się w niego na tyle mocno, na ile pozwala mi bolące ciało. Spogląda w moje oczy. Delikatnie ściera łzy, które spłynęły po moich policzkach.  Muska delikatnie moje usta swoimi. Zupełnie inaczej. Uśmiecham się nikle. Patrzę mu w oczy. Nie żałuję, że mu zaufałem. To jednak nie zmienia faktu, że nie mam pewności. Pewności co do jego słów i czynów.


Jeszcze wypadałoby dodać, że na życzenie koleżanki został napisany happy end, jednak później zgodnie stwierdziłyśmy, iż tak jest lepiej :3 Dobra, dopisałam ten happy end xD