Basen 1

Paring: Satoshi [Girugamesh] x Zero [ex. D'espairsRay, The Micro Head 4N's]
N/A: Z początku miał być to one-shot, ale chyba nie dam rady tak napisać. Tak więc będzie to dwupartówka. Mam nadzieję, że paring wam się spodoba. No i obiecuję, że następna część tego będzie dłuższa.
Kolejną notkę wstawię po 3 komentarzach, bo ja tu z siebie wyłażę, żeby dodać tu coś, wchodzi na bloga tyle osób, a komentują ledwie 2. Ja się na to nie godzę i już! >8C

  - Jak może ci się podobać ktoś taki jak on?! Ty nie widzisz świata poza nim, a on nawet twojego imienia nie zna! Mało tego! Jest strasznie brzydki! Ma krzywe usta, nos, uśmiech... - w tym momencie przestałem go słuchać. Nie mogłem i nie chciałem. Bo kto by chciał słyszeć negatywne cechy ukochanego, w dodatku wytykane przez najlepszego przyjaciela?
  A właśnie, mówią mi Satoshi i jestem wokalistą zespołu Girugamesh. Chłopak siedzący teraz przede mną i wygłaszający swoje zdanie to Shuu, basista i lider tego samego zespołu. Natomiast moja miłość to Shimizu Michi, znany jako Zero, niegdyś basista D'espairsRay, teraz The Micro Head 4N's.
  - ...I do tego ma parszywy charakter! Jak można kochać kogoś takiego?! - skończył mówić, a ja spojrzałem na niego nie ukrywając złości.
  - Nie mów tak! Nawet go nie znasz!
  - Ty też nie - oparł się o kanapę, spokojnie popijając drinka.
  Zawsze mnie to intrygowało; w jednym momencie był wściekły na cały świat, a w drugim aż nazbyt spokojny. Od skrajności w skrajność.
  - No nie... - przyznałem mu cicho rację. Bo w końcu ledwie kilkanaście razy widziałem go na basenie, nawet nie zamieniając z nim słowa. A to stanowczo za mało.
  - Tak czy siak, nie mam nic do twojej miłości do niego... Powiem nawet więcej. Będę cię wspierał i pomogę ci się z nim umówić - uśmiechnął się szeroko, pokazując rzędy białych zębów.
  Tak... Jest jednak moim najlepszym przyjacielem, który pomoże mi w każdej sytuacji. I mnie akceptuje takiego, jakim jestem.

  W poniedziałek po południu zawsze chodziłem na basen. Tak samo było dzisiaj - stałem właśnie w szatni i chowałem ubranie do szafki, by po chwili wejść do jednego z głębokich basenów i przepłynąć kilkanaście razy tam i z powrotem. Może więcej, jak się uda.
  Rozejrzałem się w poszukiwaniu Zero. O, jest. Ale... dlaczego się do mnie lekko uśmiecha? Dlaczego idzie w moją stronę? Udając, że to nie jego szukałem, ruszyłem przed siebie. Na wszelki wypadek wciąż się rozglądałem, niby w poszukiwaniu kogoś.
  - Łaa...! - krzyk wyrwał mi się z ust, gdy się poślizgnąłem.
  Zacisnąłem powieki, oczekując spotkania z podłogą, jednak to nie nadeszło. Zamiast tego poczułem ciepłe, choć mokre ramiona obejmujące mnie ciasno i nie pozwalające upaść. Otworzyłem powoli oczy i spojrzałem na osobę, która uratowała mnie przed, zapewne, bolesnym upadkiem.